Verslag van onze busreis naar Verona Italië van 5 juli – 14 juli 2013 met Futura

We kregen bericht van de PV Futura dat ze een Operareis naar Verona organiseerden, of wij daar ook belangstelling voor hadden, de deelname was beperkt. Ik belde Emmie meteen op en vertelde haar er over, ze was direct enthousiast en ik boekte.

5 juli, naar Laimering

Iedereen was op tijd, de koffers werden netjes gestapeld onder in de bus en de reis kon beginnen. Een lange eerste reisdag over Duitse Autobahnen, maar op de eindbestemming van deze dag wacht een goed overnachtingsadres met een Biergarten. Toen alle passagiers met bagage uitgestapt waren en hun hotelkamer hadden gevonden kon iedereen een heerlijk plek vinden achter een groot glas bier, wijn of fris onder een groot schaduwdak van de twee grote bomen die parasols overbodig maakten. Na gezellig bijgekletst te hebben - in de bus wissel je niet zo vaak van plek - werd het menu geserveerd, d.w.z er werd soep geserveerd en daarna was het lopend buffet. Het was prima verzorgd en na een kleine avondwandeling kropen we snel in het ons toegekende bedje.

6 juli, naar Sandra

Besneeuwde bergen in Zuid Duitsland Frisse Alpenweiden De tweede reisdag. Heuvels worden bergen, Duitsland wordt Oostenrijk en in Tiroolse sfeer werd de welkome busstop benut.Vanuit de bus konden wij genieten van de prachtige uitzichten. Hier en daar in het lieflijke groen wat dorpjes met een spitse kerktoren, wat verdwaalde boerderijen en daarboven de steenmassa met sneeuw op de top. Vooral de Europabrücke bood ons de kans om van deze idylle te genieten. Ook wij maakten het bekende oponthoud voor de tolpoortjes bij de Brennerpas mee. Het drie kwartier stapvoets rijden was trouwens het enige oponthoud van de hele reis! De volgende stop in Italië gaf goed weer dat het echt anders is dan in Oostenrijk, hoewel wij nog in het Duitstalige Zuid Tirol verkeerden. De laatste ruk naar onze eindbestemming liep door het smalle dal van de rivier de Adige. Talloze malen overbrugden wij het slingerende, onstuimige water. Tijdens deze laatste etappe werden wij al in de stemming gebracht door een voorstelling van de Aïda, prima inbreng van Bram! Ook deze reis werden wij weer ruim voorzien van drinken - het was behoorlijk warm - door Henny. Knap om zonder morsen met heet water door een rijdende bus te lopen. Eindelijk de verlossende klikjes van de richtingaanwijzer, weg van de snelweg, kan niet veel meer zijn dan een klein stukje! Het zacht glooiende landschap wordt hier en daar bekleed met druivenplanten, het begin van die heerlijke Italiaanse witte wijn. De omgeving deed ons wat aan Zuid Limburg denken, maar dan wel wat verder van huis. MOD5 Hotel in Sandra Henk leverde ons feilloos voor de deur van het designhotel in Sandrá af. Het hotel, nogal opvallend in het authentieke landelijk dorpje Sandrá lijkt wel op een grote schoenendoos van verticale houten latjes. Design blijkt ook hier een persoonlijk beleving. Maar het hotel was fantastisch! Lieve mensen die met gemeende hartelijkheid altijd voor je klaar staan, goede bedden op de kamers met airco en de latjes kon je tot een pakketje vouwen waardoor een open balkon ontstaat. Het diner werd verrijkt met wijn van het huis, een geste die we het hele verblijf konden beleven. En nu slapen. Morgen de Aïda in Verona!

7 juli, naar Verona, naar de Opera Aïda

Na het ontbijt konden we ons – na 2 volle dagen te hebben gereisd - overgeven aan de welverdiende zondagmorgenrust in het dorpje Sandra. Langs de pastelgekleurde huizen en enkele fotogenieke vervallen boerderijen kwam je overal wel een reisgenoot tegen, afgewisseld door de vriendelijke inwoners (bon giorno). De grote kerk bovenaan de monumentale trap gaf regelmatig een klokkenconcert. De spullen voor de Opera's staan op straat Fraai 'kasteel' in Verona Na een vroeg diner bracht Henk ons naar Verona met die prachtige arena. In Sandra werd wat zorgelijk richting Gardameer gekeken naar wat donkere wolkenpartijen, het zal je toch gebeuren dat het gaat regenen.... Tijd genoeg om de directe nabijheid van de arena te ontdekken. Direct tegen de arena stonden grote toneelattributen opgesteld. Nabucco? Een bordje gaf later Rigoletto aan. We knippen er op los. Aïda was van plan om kwart over negen te beginnen, wij stonden om zeven uur al klaar om de arena binnen te vallen. Om een plaatsje op de eerste rij van de stenen tribune te kunnen bemachtigen moet je er gewoon vroeg bij zijn. Het wachten was op zich al een belevenis. Tientallen broodjes-, drank- en librettoverkopers maakten een Italiaans leven van belang. Tussen de verkopers boden ook de kussentjesverhuurders luidkeels hun waar aan. Niet alleen vóór de voorstelling, ook tussen de bedrijven door. Direct na elk bedrijf, vaak eindigend in stilte, liepen alle verkopers weer luid hun waren aan te prijzen. Prachtig. De eerste toeschouwers in de Arena Haal nog even de dame met de gong naar voren. Haar één-, twee- en drieslagoptreden werd met applaus beantwoord. De uitvoering van Aïda was verrassend. In de bus hadden we de klassieke versie kunnen bekijken, nu was Aïda in deze tijd geplaatst. Ieder heeft dit op zijn eigen manier beleefd, maar de reacties waren zeer positief. Naast de prachtige muziek en Wat een lichtspel in Aïda zang kwam je vooral ogen tekort. De arena zelf was het decor. Nog zien we de stoet langs ons heen trekken met de lichtbal in de hand, de vorkheftruck om de buitgemaakte schatten te vervoeren, de mechanische kamelen, het bootje in de rivier - aangetrokken vanaf de tribune en de krokodillen, te veel om op te noemen. De man die de buitengewone gave heeft om dit te kunnen bedenken heet Fura dels Baus. Googelen maar. Aïda sloot af om 1 uur. Van te voren lijkt het een lange zit, het was ook een lange zit, maar wel een zit die de moeite waard was, van begin tot eind. Een belevenis om nooit te vergeten.

8 juli, Excursie Garda meer

Het Garda meer, “Lago di Garda”, velen hebben het gezien, zijn er geweest of hebben het er over gehoord. Eén van de vakantieparadijzen voor Nederlanders, zeker in het verleden! Een rit langs het meer is de moeite waard. De natuur is, zeker nu één aaneenschakeling van bomen, struiken en prachtige bloemen. Aan het meer liggen vele pittoreske dorpjes, in deze tijd en tijdens het hoogseizoen bevolkt door massatoerisme. Zonnige terassen in Malcesine Bootjes op een zonnig Gardameer De ene eetgelegenheid na de andere, terrasjes in overvloed vele, vele winkeltjes waar werkelijk alles te koop is. Een rondvaart met een lijndienstboot is een leuke ervaring. In het meer “zwermen” de vele plankzeilers. Sommige scheren met ware doodsverachting en hoge snelheid langs de lijndienstboot, anderen ploeteren op de plank of in het water voort. Eén van de dorpjes waar aangelegd wordt is Malcesine. Ook hier is het voor de toerist goed toeven. En, wil je in al die drukte even niet winkelen, op één van de vele terrasjes is het in de schaduw onder het genot van een glaasje witte wijn of iets anders goed vol te houden! Als je eens in de buurt bent, niet meteen doorrijden naar het zuiden, maar even genieten van schoonheid, natuur en pittoreske dorpjes rondom het Gardameer!

9 juli, Excursie naar de Dolomieten

Vandaag vertrekken we vroeg in de morgen. Half negen is de bedoeling en daarom is het ontbijt al om half acht. Uitslapen is er niet bij, we hebben een druk programma. Het ontbijt in ons hotel is weer een beetje typisch. Vandaag kunnen we een keuze maken uit een rolcake, een puntje koek met aardbeien en nog een paar 'exotische varianten' die normaliter 's middags in een tearoom horen te worden geserveerd. Daarnaast is er ook toast met kaas of ham. Over het weer hebben we tot nu toe niets te klagen. Het is licht bewolkt en de zon laat zich een enkele keer verduisteren door een pluk wit aan de blauwe lucht. Na wat gekronkel, om onze uitvalsbasis te Sandra uit te komen, arriveren we al snel bij de tolpoortjes van de autostrada, de A22. De tolweg loopt netjes recht naar het noorden en loopt dan weer links, dan weer rechts van de brede Adige rivier. Het is een schitterend landschap waar we doorheen rijden. Aan de linkerkant ligt het ruige Monta Baldo gebergte. Het Adige-dal is overal bezaaid met wijnranken, perziken, kiwi's en andere fruitbomen. Er komt geen einde aan en je vraagt je dan ook af wie dit allemaal moet gaan plukken als het fruit rijp is. De rit naar Bolzano is circa 135 kilometer. Hier draaien we de A22 af bij de afslag Bozen-Nord. We zijn nu in het Duitstalige gedeelte gekomen van Italië. Het Italiaanse "Bolzano" heet dus ook "Bozen" op z'n Duits en zo heeft elke plaats hier twee namen. Nog maar net van de snelweg duiken we twee erg lange tunnels in. De eerste is 1185 meter en de tweede maar liefst 1550 meter lang. Een paar schitterende staaltjes van graafwerk. Naar ik hoop en aanneem hebben zij daar goede machines voor want verderop komen we nog meer van deze graafwerken tegen. Gelukkig zijn er niet te veel van deze tunnels, anders zouden we weinig van het mooie landschap zien. De Val d' Ega leidt ons via mooie slingerweggetjes naar de grillige Dolomieten. De Dolomieten zijn 70 miljoen jaar geleden ontstaan, eerst was hier een zee. Door een heel geschuif met Afrikaanse continenten is deze grillige bergketen gevormd. Per jaar worden de Dolomieten nog steeds zo'n drie centimeter opgestuwd. Volgend jaar zal je dat zeker nog niet opvallen; maar kom je hier over 10 jaar terug, dan .... Het is niet voor niets dat de Dolomieten op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO staan, het is een zeer unieke bergketen. Het blauwe meer De rit voert over de SS241, de route door Val d' Ega en verderop door Val di Femme. De eerste stop is bij het Carezza al Lago op 1520 meter hoogte. Het is een glashelder azuurblauw meer wat wordt gevoed door bronnen en ijswater. De bronnen zie je in Typische rotsformaties in de Dolomieten het water en laten het oppervlak op sommige plekken 'opborrelen'. Het meer trekt veel toeristen dus wij zijn zeker niet de enige. Zo'n vijftig auto's staan op de parkeerplaats tegenover zo'n 10 bussen. Een rondje om het meer stelde niet al te veel voor en een geoefende wandelaar doet dit in zo'n 12 minuten. Wil je echter van de mooie uitzichten genieten en van de schitterende bergtoppen achter de bebossing, dan neem je er alle tijd voor en loop je zelfs nog even terug om dat mooie plekje ook aan je eega te laten zien. Zo hier en daar zwom een forel en toen dacht ik: 'als ik en forel was, had ik hier ook willen zwemmen'. De bewolking nam helaas wat toe en omarmde de bergtoppen. Om twaalf uur was het weer tijd om een stukje verder te gaan. Na slechts vijf minuten rijden kwamen we al weer aan bij ons volgende stoppunt: Een 'Duits' restaurant in Italië Gezellig lunchen met de reisgenoten Hotel restaurant Alpenrose in het plaatsje Carezza. Hier namen we graag plaats op het mooie terras met een nog indrukwekkender uitzicht op de grillige toppen. Soms waren de bergtoppen omhuld met wolken maar zo nu en dan kregen we toch een blik op de fraaie grillige en voor de Dolomieten zo typerende puntige spitsen. Uitzicht over het dal van de Adige Na de lunch werden we op tijd weer in de bus gezet en de chauffeur stuurde de grote bus me gemak over de vaak smalle weggetjes en haarspeldbochten. We rijden de Passo di Castalunga (Karerpass) over en bereiken het hoogte- /hoogste punt van deze pas; 1745 meter. Hier worden we omringd door de mastodonten van de Dolomieten. Natuurlijk zijn er nog veel meer plekjes in deze berggroep waar de toppen nog hoger rijzen, maar voor ons Nederlanders is dit beslist ook buitengewoon indrukwekkend. Via de SS12/SS48 komen we langs de plaats Cavalese en rijden een deel van de Passo Lugano welke langs het natuurpark Monte Carno loopt. Naast de weg loopt een ruwe bergrivier waarop een drietal raften door het water ploeteren en een aantal stroomversnellingen nemen (alwéér iets om jaloers op te worden!). Bij Auer Ora komt de tolweg weer in zicht en moeten we het landschap van de Dolomieten inruilen voor het mooie vergezicht over het Adige dal. De bus wordt in een haarspeldbocht geparkeerd en dat geeft ons nog even de gelegenheid om een paar mooie plaatjes te schieten. Na nog een aantal bochten duiken we de tolweg weer op en rijden stroomafwaarts langs de Adige terug richting Modena en Verona. Zonder enig oponthoud komen we weer veilig bij ons luxe hotel 'Mod05' in Sandra.

10 juli, Excursie naar Venetië

Het is 9 juli, onderweg naar ons hotel na een bezoek aan de Dolomieten, we schrikken wakker als we horen dat we morgen om zeven uur ontbijt hebben en dat om 8 uur de bus vertrekt voor onze excursie naar Venetië, dus om kwart over zes opstaan. Vakantie kan zwaar zijn. En dus zit iedereen om zeven uur aan het ontbijt en rijdt de bus om 8 uur, het lijkt erg mee te zitten in het verkeer, we kunnen lekker doorrijden maar net voor ons ‘checkpoint’ staat alles vast en rijdt de bus ‘voetje voor voetje’ naar het checkpunt. Na inchecken en een wc-bezoek voor velen, gaan we verder, d.w.z. we sluiten weer achteraan in de file. Het karakteristieke beeld van Venetië De vertouwde gondeliers Om kwart voor elf zijn we bij de pier waar ‘onze’ boot vertrekt naar de binnenstad. Na een aantal belangrijke instructies: we moeten om vier uur weer bij dit afvaartpunt zijn, gaan we met z’n allen de stad Venetië in. De ene gaat linksaf, de ander rechtsaf, sommigen schieten direct een restaurant binnen voor koffie – al dan niet met wat lekkers – en zo gebeurt het dat in ‘no time’ onze groep opgelost is in de geweldige stroom toeristen die vandaag Venetië bezoeken. Driftig plaatjes schietend gaat de schrijver dezes met eega richting de St. Marco basiliek. Fraaie plaatjes van karakteristieke huizen, koopmanshuizen, brugjes, leuke boogjes, smalle straatjes, grote kerken, hoge torens, vaardige gondeliers – die niet van zingen houden, snelle vrachtbootjes die aan een antieke oliestook doen denken. We gaan een beetje ‘weg van de snelweg’ want het is er overvol, je kunt alleen maar in de stroom meelopen. We zijn al snel op een veel rustiger straatje met een leuk pleintje en lege maar fraaie kerk, niks bombastisch aan, een restaurantje waar we tot de eerste gasten behoren en – wat anders dan – een pizza bestellen met een heerlijk wijntje erbij. We gaan langs allerlei omwegen naar de Rialtobrug want die moeten we toch wel op de foto hebben, je bent niet in Venetië geweest als je de Elk uur is er een spel op de toren van dit Palazzio De meeste kerken zijn van binnen erg mooi Rialtobrug niet hebt gezien. Maar daar is het pas echt druk, voetje voor voetje schuifelen we snel de brug over, dit geloof je toch niet, zo druk. Via een klein straatje gaan we naar de waterkant om nog wat foto’s te maken, het is hier dat we voor het eerst een stel van onze groep ontmoeten, we slenteren over de bijna ‘gedane’ markt, kopen een paar appels en gaan verder voor ‘onze foto’ van het Palatio Fontana Cá d’Oro. Helaas is het niet echt van goud, jammer nou. Eigenlijk willen we terug via een andere weg dan de Rialtobrug maar zien op onze kaart al snel dat de Ponte Accademia niet echt dichtbij is en ook de Ponte di Scalzie is veel te ver weg. We besluiten via een wirwar aan straatjes terug te gaan, erg leuk, vooral erg rustig en ook

De enige echte Rialtobrug

vol met verrassingen als het straatje weer eens eindigt in een steigertje zonder boot, of eindigt in een bruggetje dat naar een huis gaat zodat je opnieuw niet verder kunt. Dit is echt Venetië, dit is echt leuk en schilderachtig. Om vier uur zijn we bij de steiger maar ‘onze’ boot is er niet en ondanks de stevige druk van de chauffeur duurt het tot twintig voor vijf voordat er een boot is. Nou ja boot, volgens mij ligt er een kromme as in want het ding rammelt en schudt dat het een lieve onrust is, hij stinkt naar olie, geeft dan weer voluit gas en stopt dan weer om onduidelijke redenen. Eindelijk de bus met een echte chauffeur en onze reisleidster die aangeeft dat we morgen mogen uitslapen, heerlijk, alleen al de gedachte maakt ons blij.

11 juli, Excursie Verona, naar de Opera Nabucco

Heerlijk uitslapen, 9 uur ontbijt, dat is vakantie, en het is gezellig bij het ontbijt, leuk dat je bijna elke dag bij iemand anders aan tafel zit, lekker lang ontbijten, lekker lang blijven hangen en praten over werk, kinderen, soms zelfs over kleinkinderen, heerlijk die rust, het lekkere klimaat dat je uitnodigt om buiten te ontbijten. Ha, lekker koffietijd, boekje lezen, wandeling maken, soms een boodschapje doen of even een kopje koffie in de bar op het hoekje bij de kerk. Eén uur, lunch of diner, ’t is maar net hoe je ’t wilt noemen, het is de Italiaan om ’t even en ons ook. Typische Verona, kleurrijk Fraaie architectuur, Palazzio van Scaligeri Het is nooit wat je thuis zou eten, het is altijd een primo en dan een secundo, nooit een toetje, heerlijk een andere cultuur, andere gewoontes en die leef je mee. Drie uur, de bus gaat, we gaan naar Verona, daar krijgen we een stadstoer met gids en daarna een stadswandeling met gids, die zal eindigen bij de Arena. In Verona vindt onze chauffeur prima de weg – al dan niet dankzij de TomTom –, de gids, een mevrouw komt ‘aan boord’ en we gaan ‘en route’, de uitleg is duidelijk en goed verstaanbaar, maar zoals zo vaak met een rondleiding het beklijft niet, het is luisteren, kijken, zien, herkennen, verbazen, genieten en dan weer verder. Na ruim een half uur zegt de gids “zo, we zijn er, vanaf hier gaat ’t te voet verder”. De chauffeur zegt netjes dat hij meende dat de bustoer een uur zou duren en daarna de wandeling maar de gids maakt duidelijk dat het geheel twee uur is en dat het ‘bus-deel’ een half uur is. We gaan uit de bus, worden opgedeeld in Engelse-gids voorkeur, Duitse-gids voorkeur en Nederlandse-gids voorkeur en gaan op Het huis met balcon van Julia pad. De eerste bezienswaardigheid is de zeer oude Romeinse Ponte di Pietra, daarna langs fraaie oude muren, oude huizen, de kerk van de heilige Anastasia, fraaie pleinen, praalgraven van de familie Scaligeri, het huis van Romeo en het huis met Het ernstig betastte beeld van Julia bordes en beeld van Julia. Het schijnt de bedoeling te zijn dat mannen de borst van het beeld beroeren maar ofwel het was te druk ofwel de mannen van tegenwoordig zijn geen mannen ofwel we hadden gewoon geen zin de borst van een beeld te betasten. Na de rondleiding gaat ieder zijn weg, maar de ijssalon, de Gelateria, is wel erg in trek,daar vinden we een flink aantal reisgenoten aan een ijslijke dis. Tegen half zeven gaan we naar de ons welbekende poort 68 van de Arena waar we nog even moeten wachten tot de poort open gaat. Als we eindelijk binnen zijn begint al snel de wedstrijd om de beste plaatsen en wij moeten ook nog 4 plekken vrij houden voor onze chauffeur en ene Emmie maar die blijkt ergens al een plaats te hebben. Het wordt even spannend als een stel ‘onze’ gereserveerde plaatsen wil inpikken en een ‘boze heks’ vanachter het hek er op aanstuurt dat te laten gebeuren. Ene Bram is plotseling overduidelijk als hij opspringt en op de rij ervoor plaats neemt. Het wordt het stel langzamerhand duidelijk dat wij geen millimeter zullen wijken en ze gaan elders hun plaats zoeken.

Het geweldige decor van Nabucco

Nabucco is werkelijk geweldig, de solisten, de koren, de spelers, de decors, alles klopt en het is prima te verstaan. In de verte barst een onweer los maar dat deert ons niet, het is ver weg en lijkt over te waaien. Niets is minder waar, waar het eerst nog zeldzame drupjes zijn worden het als snel meer maar het blijft beperkt, het orkest pakt in en er wordt een korte pauze ingelast – tot het droog is. We wachten een kwartier, het lijkt wat droger te worden, ik zeg tegen m’n buurman, ofwel het wordt nu helemaal droog ofwel dit is de stilte voor de grote storm. Dat laatste is helaas waar want nadat we de Arena verlaten hebben barst het in alle hevigheid los, de straten staan blank, stoepen zijn niet meer te onderkennen, schoenen lopen vol, dakgoten stromen over en gieten hun overtollig water in mijn nek, de laatste droge draad is nu ook nat, het stroomt me letterlijk de broek uit de schoenen in. In de bus blijkt dat enkelen het droog gehaald hebben maar de meesten zijn drijfnat. Omdat een aantal van onze reisgenoten verdwaald blijken te zijn worden we onrustig, wat te doen, zoeken, ja hoe doe je dat in een grote stad waar iedereen er uit ziet als een plastic zak, dus blijven we geduldig wachten, luisterend naar de CD van Nabucco. Uiteindelijk weet iedereen de bus te vinden en is het kwart over één als we naar ‘huis’ gaan.

12 juli, naar Sirmione, 's avonds diner en wijnproeverij

Vandaag is het weer uitslapen maar het is vooral de ‘morning after’ de grote plensbui en de gemiste Nabucco. Natte kleren drogen, schoenen proberen droog te maken – maar niet met een föhn – dan wordt het leer te hard. Om negen uur ontbijt, wandelen, geld pinnen, koffie op de hoek, om één uur lunch en dan naar Simione, nee, Sirmione, dacht ik dat het een middeleeuws bergdorp was, blijkt het een schiereiland in het Gardameer te zijn. Naar een bergdorp neem je geen zwembroek mee, dus jammer en helaas, geen strand voor mij. Sirmione is een culminatie van toeristische drukte, kleffe kitsch, stinkend rijken die met hun SUV wel naar binnen mogen en verder niemand. Hotel naast hotel, restaurant naast restaurant en prulwinkel naast prulwinkel. We zoeken een leuk restaurant en genieten daar van een lekkere lunch met een heerlijk glas wijn. Daarna verkennen we het eiland, we wandelen naar de grot op de noordpunt.

Het kasteel bij Sirmione

Onderweg ontmoeten we reisgenoten die de grot al bekeken hebben maar het is helemaal geen grot, het zijn de overblijfselen van oude Romeinse tempels. Op zich wel de moeite waard maar niet vandaag. Ook het kasteel op de zuidpunt lijkt de moeite waard maar niet vandaag. Het komt door het mooie en warme weer, je wilt jezelf niet vrijwillig opsluiten als het buiten zo lekker is. We genieten nog even op de pier bij de bus en dan gaan we. Dan is er plotseling een vervelende en gelukkig ook een goede mededeling, één van de reisgenoten is met – een soort hartritmestoornis – naar het ziekenhuis gebracht maar het is nu weer ok met hem. Weer in ons hotel is het tijd om de koffers te pakken en maakt iedereen zich op voor het etentje in Le Meridiana waar ook een wijnproeverij is voor de liefhebbers. Tegen acht uur gaan we in een lange sliert naar Le Meridiana waar we heel vriendelijk ontvangen worden en heerlijk gegeten hebben. Het was er erg gezellig.

13 juli, terugreis via Bobingen

Iedereen maakt zich op voor een lange zit richting Nederland. Deze dag zijn het maar 500 km die onze chauffeur moet verstouwen en we kunnen nog een keer genieten van het prachtige dal dat de rivier de Adige, ontsprongen in de Oostenrijkse Twee zielige personen Hel lijkenhuisje bij de kerk Alpen, heeft uitgeslepen. Ook vandaag weer zijn er gelukkig de nodige stops en we komen voor lunchtijd uit op de Brennerpas. Al is het half twaalf, een beetje vroeg voor de lunch, maar dat weerhoudt menigeen niet om de onvolprezen spaghetti Bolognese van wegrestaurant Osengarten te proeven. De smaak was goed; de saus een beetje dun, maar zorgde voor voldoende koolhydraten voor de vervolgtocht. Zo reisden we gestaag naar het leuke Beierse plaatsje Bobingen waar we een overnachting hadden in Hotel Schempp, dat gerund werd door een Chinees. En wat stond er op het menu? Pasta!! Maar voordat we aan tafel gingen was bij menigeen de dorst groot en de groep verdeelde zich over het terras bij het hotel en een terras bij een cafetaria, waar ze één soort bier hadden, de glazen op raakten, het bier niet meer gekoeld was … maar het maakte allemaal niet uit.

14 juli, terug naar Nederland

Koffers in de bus - plat stapelen - we waren er met z’n allen al handig in geworden. We reden al weer om half negen want er moesten nog zo’n 700 km afgelegd worden. Zo pal je koffers in de bus De rit ging zonder file-problemen en het was erg rustig in de bus nadat de cafeïne in het eerste kopje koffie was uitgewerkt. Iedereen had zich er bij neergelegd dat het een lange zit was, de een was aan het lezen, de ander bleef van het landschap genieten, er werd gezongen, en sommigen deden even een tukje... of werd bezig gehouden met een ‘spelletje’. Zo ‘vrat’ onze chauffeur gestaag de kilometers weg en na een paar stops reden we de parkeerplaats op bij Restaurant Bosgoed in Wilp Achterhoek voor ons afscheidsdiner. Dit was duidelijk anders dan de Italiaanse gerechten waar we aan gewend geraakt waren. Daarna namen we afscheid van elkaar na een goed verlopen reis.


Met veel dank aan al degenen die meegewerkt hebben aan dit reisverslag: Henk, Henny, Frits, Henk en Rob.


Terug naar reisoverzicht


Terug naar Gerritsma-site